Kvinnene sine lenkjer av solidaritet
det er ingen blomar
ingen tårer etter vegen
berre tutinga
frå bilane som passerer
*
eg ynskjer å vera kroppen min igjen
*
verken raud, kvit eller svart
ikkje hendene som ber skuldingar
berre nakne føter gåande på gras
*
eg tek på eit fingerbøll
og stryk håret ditt
eg gjer dette med fingrane mine
førestill deg hjarta mitt
*
ei levande kvinne
verken eit kampflagg
eller ei spire av håp
*
Eg ynskjer å høyra mi eiga røyst
Eg ynskjer meg kroppen min attende
*
aldri har eg
ynskt det
så sjukt
—————————————————————
Fengselscella
På cella vår
me fire deler alt
blaut kvitt
seigt okerlys
kulda krøllar seg opp
bak sola i det tjukke glaset
frisk luft frå glipene i glaskarmen
skramlinga frå godstoga
dørene smell i jern
som bankinga mot veggen
«Lenge-leve-Belarus»
varmt vatn i dusjen
deodorant
kryssordet i avisa
røysta les høgt
storkna tid
ber
forbannar
mareritta
og den evige setninga:
«Når eg kjem ut herifrå».
Dikta ble gjendiktet direkte mellom Hanna Komar og Inger Bråtveit på Hanna sin oppfordring. Hanna og Inger møttes først i Minsk (i regi av Forfattarforeningen) da Inger besøkte Forfatterskolen der (som ikkje lenger finst) og før Belarusisk forfatterforening og kontoret til PEN Belaus ble stengt/måtte gå i eksil. De holdt kontakten etter dette og møttes igjen da Hanna mottok Ytringsfrihetsprisen og Inger leste gjendiktningene.